Het gaat niet, kunnen we eens praten?

Het gaat niet goed met mij, kunnen we eens gaan wandelen?  

Een jongedame van 50+, kinderen het huis uit en klaar om de wereld in te duiken, een job die niet goed meer voelt en ook een relatie die vragen oproept...  

Een verhaal dat wel vaker voorkomt, maar in dit geval stevig toesloeg en ervoor zorgde dat ze op doktersbevel thuis moest/mocht/kon blijven. Hoog tijd dus om ruimte te krijgen voor het delen van een verhaal.  

Een burn-out, het komt steeds vaker voor, steeds meer mensen ervaren dat het werk te veel vraagt. En toch, toch zie ik ook heel vaak dat de problemen op het werk een veruitwendiging zijn van problemen elders. Een relatie die niet (meer) is wat ze was, een verlies, eenzaamheid tijdens Corona, opgroeiende kinderen, … 

Betekent dat dan dat het werk geen probleem is? Integendeel, daar kunnen ook echte problemen zijn. Maar als de rest stevig is, gezond is, zullen we de problemen op het werk vaak beter kunnen dragen.  

Intussen zijn we heel wat wandelingen verder. Er is beslist dat ze van werk zal veranderen, die zoektocht naar wat dan wel, die loopt. Het ‘ik heb de laatste 20 jaar alles gedaan voor mijn kinderen en nu, wat nu?” werd zachtjesaan omgezet in ‘Ik heb twee fantastische mensen geschonken aan de wereld en daar ben ik trots op.”  

En de relatie? Ook daar wordt aan gewerkt. Gesprek na gesprek, stap voor stap.

Ze doet het allemaal zelf, Buitendenker ondersteunt tijdens het wandelen. Wat gaan we nu doen? Hoe ga je dat zeggen? Welk gevoel roept het op?