4 dagen verdwijnen
Of ik een paar dagen met een jongen van 15 wou gaan trekken, die vraag kreeg ik een tijdje geleden. Het gaat niet goed met onze zoon, wil jij hem even meenemen en weghalen van de prikkels van elke dag?
Vooraleer ik ja of nee zei op die vraag, vond ik het belangrijk een gesprek te hebben met hem en met zijn ouders. Want een paar dagen samen de bossen induiken en op elkaar aangewezen zijn, dat gaat niet zomaar. Iedere partij moet het echt zien zitten, de verwachtingen dienen op elkaar te worden afgestemd, bijgesteld of getemperd.
Ik dus een paar dagen later naar daar voor een wandeling met hem en een wandeling met zijn ouders. Blij dat ik toch steeds deze werkwijze volg. Ik voelde al heel snel een klik, zowel met hem als met zijn ouders. Open, eerlijk, direct. Al snel werd het duidelijk. Ja, met hem wil ik wel een paar dagen gaan trekken, slapen in de bossen, gevriesdroogde maaltijden eten... En om het helemaal leuk te maken, besloten we ook mijn hond Friedel mee te nemen. Zo werd zij, zonder haar medeweten, plots gebombardeerd tot therapie hond.
Over het verhaal van deze tiener ga ik niet veel vertellen. Bewogen achtergrond, burn-out op school, antidepressiva, opgaan in de prille relatie met zijn vriendin, … Het was niet min, maar ik voelde een heel grote drang vooruit bij hem, de wil om tot verandering te komen. Ook zijn ouders wilden mee in het verhaal van verandering. Want dat is natuurlijk wel een sleutel, iedereen trekt aan hetzelfde koord. In dezelfde richting.
Maandag tot donderdag, 4 dagen gaven we ons. 4 dagen om de prachtige Entre Lesse et Lomme te gaan doen. 4 dagen geen dorpen, weinig mensen, veel bossen, beekjes en rivieren, reeën, roofvogels, stilte en zo nu en dan een trein in de verte.
Gesprekken over vroeger en wat nu, gesprekken over vriendschap en verliefd zijn, flauwe moppen over de hond, bij honger fantaseren dat we op restaurant zitten en wat we dan zouden bestellen, stilte, op de kaart kijken waar de volgende beek komt omdat het water bijna op is en zo nu en dan stilstaan en bewust rondkijken: hoe mooi is het hier...
Slapen en eten deden we op de bivakplaatsen. Basic, gasvuurtje, matje en slaapzak in een klein tentje, babbeltje met de andere trekkers, gewoon even verdwijnen in alternatieve realiteit, zo diep in het bos dat we het soms zelfs zonder 4G moesten stellen om dan na 4 dagen...
Terug aan de auto te komen. Doodmoe, maar zo trots. 80 km in de benen. Nieuwe blik op wat was en op wat komen zal. Zijn alle problemen nu opgelost en is het leven een groot feest met een roze bril? Natuurlijk niet. Zijn er lichtpuntjes, druppels van verandering? Dat wel.
We zien elkaar nu nog wekelijks, voor een wandeling van een goed uur. Even updaten, vastpakken wat losgeraakt is en zo nu en dan een druppeltje verandering toevoegen. Alle inspanningen samen, ook met de hulp van de ouders, dokter en psycholoog zullen ervoor zorgen dat ook dit weer in orde komt.
En ik ben vooral heel dankbaar voor het vertrouwen en voor het feit dat ik deel mag uitmaken van zijn verhaal.